9 mei 2009 - de dag van de Helsinki City Run (HCR), de jaarlijkse halve-marathon door Helsinki. Mijn derde al weer. Twee weken geleden renden we ('we' = het 'Lauttarunners' hardloopgroepje) al de Länsiväyläjuoksu als opwarmer, en nu was het tijd voor de HCR.

In 2007 liep ik mijn eerste HCR. Ik was redelijk getraind, maar had nog nooit een 'echte' halve marathon gerend. Maar bij de start was ik helemaal opgepompt; het weer was fantastisch, energieke muziek op mijn oren, en met duizenden mensen door de stad rennen geeft extra power. Ik ging dan ook van start als een raket, om na ongeveer 2/3 van de race de bekende 'man met de hamer' te ontmoeten… eindtijd was 1:56:06.

In 2008 liep ik mijn tweede HCR. Wijs geworden van de de eerste, ging het nu een stuk beter. Ik eindigde in 1:47:53.

Maar goed, dat is allemaal verleden tijd. Nu is het 2009. Ik typ deze woorden tijdens de ochtend voor de race. Ik ben me al gehuld in mijn hardloopoutfit, lichtelijk gespannen. Ik heb besloten dit jaar zonder muziek en andere elektronica te gaan lopen. Mijn doeltijd is 1:40 - honderd minuten; een aanzienlijke verbetering van mijn tijd van vorig jaar. Niet onmogelijk, denk ik, maar zeker uitdagend. Ik heb de tussentijden berekend die nodig zijn om aan het eind bij 1:40 uit te komen. Als ik uitga van een 'vlak schema', heb ik 4m44s voor een kilometer.

[ … rennen + afterparty … ]

En nu is het zondag.

De race was fantastisch, ondanks wind en beetje regen. De eerste paar kilometer was het - zo als gebruikelijk - heel erg druk – een lange zigzag. Daarna kon het echt beginnen, ik voelde me goed. De kilometertijden die ik op mijn arm had geschreven, kon ik natuurlijk niet meer lezen, maar hoofdrekenen is een aangenaam tijdverdrijf tijdens het hardlopen. De eerste twaalf kilometer waren voorbij voordat ik het wist, een paar minuten voor op mijn schema.

Toen kwam er een lastig stuk rond een baai, de wind had vrij spel (kaart). Bovendien kon je mensen zien lopen die al kilometers verder waren - altijd een beetje frustrerend… Ik kon me nog goed herinneren hoe slecht ik me voelde toen ik datzelfde stuk twee jaar daarvoor liep… Nu ging het een stuk beter.

Nog een paar kilometer, een stukje bos, een heuveltje, een straat… En daar was het stadion al! Een geweldig gevoel om daar naar binnen te rennen. Ik zette nog een keer aan, en had het gehaald – 1:36:xx (officiële tijden zijn nog niet beschikbaar) – mijn doel ruimschoots gehaald!

Alle anderen in ons hardloopgroepje volgden – iedereen had het gehaald! Op de tribune dronken we champagne (Luc!). Iedereen had diezelfde vermoeide, tevreden glimlach. Terwijl we genoten van het overwinningsgevoel kwamen nog immer mensen het stadion binnen, we klapten ons handen blauw om ze te steunen bij die laatste zware meters…