man met de hamer
HELSINKI - Gisteren deed ik maar aan de Helsinki City Run ('HCR'); een halve marathon door Helsinki en omgeving. Ik had wat getraind de afgelopen tijd, en had al een aantal keer ongeveer 20km hardgelopen. Afgezien van een lichte enkelblessure was ik er helemaal klaar voor. In het Olympisch Stadion van Helsinki kreeg ik nummer 8 toebedeeld. Overal om me heen echte hardlopers. Als ik hier op Lauttasaari een rondje ga rennen, zie ik doorgaans alleen mensen die nog meer beginner zijn dan ik. Maar voor de HCR hadden zich ongeveer 6387 ervaren renners aangemeld - en ik.

Mijn zelfvertrouwen werd daardoor natuurlijk niet aangetast. Vlak voor drieën stonden we voor de startlijn, duizenden opgepompte atleten. Uit de luidsprekers schalde Lordi - Hard Rock Hallelujah, de spanning verder opvoerend. En toen begon het.

Het weer was perfect, ik voelde me geweldig, en ik had mijn collectie meest opzwepende strijdliederen op mijn MP3-speler. Het ging geweldig, en ik haalde menigeen in. Toch rende ik niet sneller dan verstandig, zo dacht ik. Het leek een natuurlijk tempo. Tot een kilometer of 12-13 ging het allemaal tamelijk ontspannen. Daarna ging het een tikje langzamer, maar nog steeds alleszins goed, tot aan kilometer 17. De man met de hamer. We omcirkelden een meertje, en ik kreeg plots een stekende buikpijn... natuurlijk liep ik verder, maar daarna was het beste er wel van af. De laatste kilometers leken steeds langer te worden, totdat ik eindelijk kilometer 19 bereikte.

Met de finish bijna in zicht, schraapte ik mijn laatste energie bij elkaar, en rende uiteindelijk het Olympische Stadion binnen. Enkele bekenden zorgden voor de noodzakelijk ondersteuning, en ik bereikte de finish. Woohoo!

Ik dronk wat en ik at wat, maar voelde me nogal beroerd. Zo beroerd heb ik me in geen jaren gevoeld. Ann-Christin hielp me naar huis, waar zelfs het staand douchen teveel bleek. Buahh. Gelukkig, na een uurtje of twee slapen voelde ik weer goed; de benen nog wat vermoeid, maar weer in staat om een Eurovision-party bij te wonen.

Moraal van dit verhaal? Hmmm... mijn theorie is dat ik te hard van start gegaan ben, en harder liep dan goed was. De volgende keer zal ik wat meer op de techniek vertrouwen om mijn tempo bepalen. Inderdaad, de volgende keer, want het is toch een bijzonder goed gevoel om met zovelen die 21098 meter af te leggen.

-- djcb @ 19:32 | 1 comments