Om 20:30 vertrekt mijn bus naar Na Trangh, aan de Vietnamese kust (pak die atlas!). Het is nu 13:03, dus ik heb nog een paar uur om mijn zonden te overdenken. En dit internetcafe is de goedkoopste plek met airco is om wat tijd te verspillen... I wasted my time until time wasted me, en wat terug te kijken. Over Saigon valt niet al te veel meer te vermelden, behalve dan dat ik de stad eerder ten onrecht de hoofstad van Vietnam noemde; da's niet waar: Hanoi is de hoofdstad. Dus laat ik maar wat terugblikken...

Ik ben nu zo'n vijf weken onderweg, en al heel wat plaatsen bezocht: op 31 juli kwam ik aan in Singapore; vervolgens op 4 augustus in Kuala Lumpur (Maleisie), op 7 augustus de Cameron Highlands (Maleisie). En dan op 9 augustus, Penang (nog steeds Maleisie). Op 11 augustus ben ik op Ko Pha-Ngan (Thailand) aangekomen; om vervolgens op 15 augustus in Bangkok (Thailand) te belanden. Niet eerder dan op 28 augustus kwam ik aan in Siem Reap (Cambodja), na nog een nacht in een onbeduidend Thais grensstadje. Op 31 augustus was ik in Phnom Penh (Cambodja), om tenslotte op 3 september in Saigon (Vietnam) aan te komen.

Tot nu toe is het reizen allemaal tamelijk soepel verlopen; er was dat motorongelukje op Ko Pha Ngan, maar verder... Nu weten jullie natuurlijk niet wat ik allemaal nog *verzwijg*, maar goed... ;-). Alleen reizen bevalt ook prima; het is niet eenzaam ofzo; in feite ben je niet zo heel vaak alleen, het zijn echter steeds verschillende mensen waarmee je optrekt. De drempel daarvoor is heel erg laag; veel mensen reizen alleen, en contacten zijn snel gemaakt, in een bus of in een guesthouse of waar dan ook. Je hoeft nooit te ruzien over 'gaan we naar A, naar B of blijven hier?'; als je elkaar zat bent, ga je gewoon weg! Als je elkaar niet al te zat bent, wissel je nog je e-mailadres uit. Op die manier ben ik sommige mensen al op een aantal plaatsen tegenkomen; altijd gezellig. En terwijl het leggen van contacten dus erg gemakkelijk is, lijkt het al gauw of je die mensen al jaren kent. Ik ben echter ook wel mensen tegengekomen die moeite hadden met alleen reizen; die zich wat ongemakkelijk voelden als ze 's middags nog niet wisten waar ze 's avonds zouden slapen; mij gaat het gelukkig goed af.

Slechts enkele jaren geleden waren internetcafe's niet zo alomtegenwoordig als nu; mijn reiservaringen zouden zeker anders zijn geweest - beter of slechter, ik weet het niet. In feite ben ik nu altijd nog vrij 'dichtbij' Nederland; het sturen van mail maakt het onderhouden van contacten erg eenvoudig, en door mijn dagboek kan iedereen ook volgen wat ik zoal doe -- of wat ik daarvan openbaar wil maken ;-). Zonder al die communicatie zou het misschien 'eenzamer' zijn, maar ook meer 'echt weg'. Nu kan ik natuurlijk besluiten gewoon *niet* naar dat internetcafe te gaan; maar dat ik me ook niet goed voorstellen.

Hoewel communicatie dus geen probleem is, kost het me grote moeite interesse op te brengen voor het volgen van het Nederlandse en wereldnieuws; eerlijk gezegd weet ik totaal niet wat er speelt. Af en toe mailt iemand mij de belangrijkste punten, maar het ligt inmiddels mijlenver buiten mijn belevingswereld... Echter, technisch nieuws en weetjes houd ik wel bij; zo weet ik inmiddels hoe de gekko's (die je hier overal ziet) aan het plafond blijven kleven. Of dat ze in Laos speciale computers werkend met pedaalkracht (en Linux) gaan gebruiken. Tja.

Samengevat: het reizen bevalt me dus wel; soms is het wat zwaar (zoals reizen per bus in Cambodja), maar als je het ziet als een ervaring die leuk is achteraf, dan valt het wel mee. Geestelijk kan ik het ook allemaal nog wel aan; Azie mag dan chaotisch zijn, ik kan er redelijk rustig onder blijven. Het reizen doet me wel goed; na de stress op diverse gebieden van de afgelopen periode, is het goed om een tijd in een andere omgeving te vertoeven.

Misschien blijf ik nog een paar weken langer in Azie (eind oktober ipv 10 oktober); ik overweeg m'n reisschema ietwat aan te passen, en Tahiti te schrappen danwel te verruilen voor Fiji; ik hoor alleen maar negatieve verhalen over Tahiti/Papeete.

Ok; genoeg voor nu. Ik hoop dat de Reageer-functie nu gewoon blijft werken; ik heb enige hoop. Iedereen bedankt voor alle reacties, emails e.d. tot nu toe. Ik ga me weer in het avontuur storten, en zal mijn belevenissen met mijn dagboek delen!

:wq

Dirk-Jan, 08:30 |

Saigon biedt op veel gebieden dezelfde dingen als andere plaatsen in Zuid-Oost Azie. Overal brommers/scooters; aanvankelijk lijkt het oversteken van een straat op een spelletje Frogger, maar al gauw ontdek je dat je gewoon langzaam over moet steken, de brommers ontwijken je wel, alleen een beetje op de auto's letten. En constant om je heen dat gerochel; het lijkt wel een nationale sport om zo onsmakelijk mogelijke geluiden voort te brengen. Ook populair is het cultiveren van harige moedervlekken in het gezicht. En dan het eeuwige motobike sir?; gaat echt vervelen.

Het voedsel hier is echter prima; smakelijk en goedkoop. Ik mis alleen een beetje de zuivelproducten; alleen van die miniscule bekertjes yoghurt en pakjes melk. En ze houden nogal van suiker; de 'koffiemelk' alhier is zo zoet dat koffie-met-melk-zonder-suiker moeilijk te vinden is. Zelfs aan versgeperst sinaasappelsap wordt een schep suiker toegevoegd. En de frisdranken (Coca-Cola, Sprite e.d.) zijn ook zoeter dan in Nederland; je voelt je tanden haast afbrokkelen als je een slok neemt. Het enige wat overblijft is *bier*, dat als vanouds smaakt. Maar goed, niet klagen, ik ben hier voor mijn plezier!

Tweemaal gegeten met Engelse (die ik nog kende uit Phnom Penh); ik at een zeer geslaagde burrito in een vegetarisch restaurant; erg smakelijk en werkelijk verwaarloosbaar goedkoop (minder dan $1). Al was ik in deze vegetarische omgeving natuurlijk bang dat ik, na alle verhalen over het opblazen van koeien, herkend zou worden door een of andere 'Groene Khmer'... Gelukkig schijnt Volkert nog vast te zitten ;-) Hoe dan ook, zeker een aanrader, het Bodhi Tree Restaurant.

Internetten is erg goedkoop hier; ik heb een plek gevonden waar je zo'n 4 uur kunt internetten voor $1; al zal zelfs ik hier geen 4 uur achter elkaar gaan internetten ;-). Je voorzien je er zelfs van water; bij nader inzien blijkt het echter leidingwater; hmmmm...

Gisteravond nog wat elektronische gebabbeld met Arean; altijd goed. Daarna voor een biertje naar Allez Boo (dat ik eerder nog foutief omschreef als The Bamboo Bar). Ik raakte in gesprek met 35-jarige Australier; hij zag eruit als een boekhouder op overlevingstocht door de jungle en was tamelijk dronken. Hij was echter ook tourguide, en sprak alleszins redelijk Vietnamees; hoewel de enthousiaste reacties van het personeel wellicht ook te verklaren zijn door het feit dat hij met dollars *strooide*. Na hem gered te hebben uit een ruzie met wat Israeli (die zijn tamelijk prikkelbaar, en hij was tamelijk prikkelend) ben ik maar gaan slapen.

Overal verkoopt met hier voor enkele dollars gefotokopieerde versies van boeken; ik kocht Joseph Hellers Catch-22 (stond nog op mijn leeslijst). Xenocide (deel 3 van Scott Orson Cards Ender-serie) heb ik bijna uit, en de wegen in Vietnam zijn goed genoeg om een boek te lezen.

Samengevat: er gebeurt hier niet al te veel; ik had hier eigenlijk al moeten vertrekken; maar morgenochtend moet ik nog wat Vetmedico business regelen... Hopelijk kan ik daarna alsnog wat vervoer naar het noorden vinden, de meeste busjes hier vertrekken om een uur of acht 's ochtends.

Dirk-Jan, 05:44 |

De reis naar Vietnam verliep redelijk voorspoedig; maar natuurlijk lieten de Cambodjaanse wegen deze laatste kans (van een uur of 5, 150 km) om hun ruwheid op mij bot te vieren niet liggen ;-) En ik ben dan ook weer danig heen en weer geschud, en werd vele malen meer dan een decimeter van mijn stoel opgetild; om vervolgens met mijn hoofd het plafond van de bus te raken. Maar ach, het went. De grensovergang met Vietnam verliep redelijk voorspoedig, zij het een beetje bureaucratisch. Het eerste wat opviel aan Vietnam is dat de wegen een *stuk* beter zijn dan de Cambodjaanse. De busreis werd zowaar een ontspannende ervaring! Iets minder ontspannend is het feit dat het verkeer hier een lange aaneenschakeling van bijna-ongelukken is; niet te geloven hoe ze hier rijden. En er gebeuren hier ook wel veel ongelukken, maar het lijkt een wonder dat het er niet meer zijn...

Uiteindelijk om een uur of vier 's middags aangekomen in de Kho San Road van Saigon; als snel een aardig guesthouse gevonden. $4 per nacht met eigen badkamer en *warm* water. Best aardig dus. Heerlijk opgefrist kon ik me dus in het lokale nachtleven storten. Allereerst bezocht ik de Bamboo Bar (dit is niet de correct naam, zoek ik op); dronk een Tiger-biertje en sprak wat met een rubberhandelaar en met een volgetatoeerde dame. Leuke tent. 50 meter verderop is de Guns N' Roses bar; leek ook wel aardig. Binnen 5 minuten kwam een onaantrekkelijke vrouw van achterin de dertig naast mij zitten, die van alles van me wilde; *zucht*. Het gesprek eindigde toen ik haar vroeg of ze echt dacht dat *ik* *haar* ging betalen... Pffff... Naast mij zat een westerling een uitgebreid conversatie op te zetten met een collega van haar, zijn best doend zo leuk mogelijk over te komen enzo... erg vertederend allemaal. Binnen vijf minuten daarna kwam een tamelijk aantrekkelijk meisje met vlechtjes bij mij aanschuiven; ik antwoordde nogal ongeinteresseerd maar dat maakte natuurlijk niets uit; binnen enkele minuten werden ook haar bedoelingen duidelijk; nadat ik ook haar had afgewimpeld heb ik het cafe maar verlaten. Een vrouw betalen is mij wat te goedkoop. Dat was dus de Guns N' Roses bar. Geef me dan Gulliver's in Bangkok maar, where the grass is green and girls are pretty...

Iets te zelfvoldaan over mijn standvastigheid ging ik op weg naar mijn guesthouse; een beetje slaap zou me goed doen. Aldaar aangekomen bleek de zaak echter te zijn afgesloten. Geen manier om binnen te komen, hangslot enzo. Aanbellen, bonzen, niets hielp. *diepe zucht*. Niemand op straat bleek ook in staat om wat goed advies te bieden; alleen steeds mensen die *massages* aanboden. **aarghh**. Ik wilde ze wel een oud-hollandse massage geven! De straat wordt er niet gezelliger op naarmate ik langer moest wachten; ratten, kakkerlakken. Om de tijd de doden, doodde ik een paar kakkerlakken, en probeerde een rat te pakken met mijn zakmes; ze zijn echter iets te snel. Ik dacht er zelfs nog over om alsnog naar het meisje-met-de-vlechtjes terug te keren om alsnog een slaapplek te vinden; maar goed, ik had nauwelijks geld bij me. Ten einde raad probeerde ik de gevel van mijn guesthouse te beklimmen om via het balkon (drie hoog) naar binnen te komen; ging wel aardig, enige consternatie op straat. En toen, uiteindelijk om 02.15 kwam de beheerder van het guesthouse terug, zich te buiten gaand in excuses, en kon ik eindelijk naar binnen; bed; slaap.

Vandaag ben ik naar de bekende Cu-Chi tunnels geweest, het honderden kilometers beslaande tunnelcomplex dat de Vietnamezen gebruikten in de oorlog met de Amerikanen (1965-1975) en ook daarvoor al. Er interessant. Allereerst kregen we een propagandafilm voorgeschoteld over de heldendaden van de Vietcong tegen de Amerikanen (de Vietnameze Von Riefenstahl was echter iets minder getalenteerd...). En toen de tunnels bekeken; ze zijn *erg* krap; ik kon *net* door de ingang; de tunnels zelf zijn alleen begaanbaar voor Vietnameesjes. Behalve de toeristentunnels natuurlijk; toch aardig om 50 meter onder de grond door zo'n tunnel te kruipen. Het hele complex is tamelijk ingenieus opgezet, met woonruimtes, keukens, operatiekamers, en natuurlijk met hele vervelende booby-traps enzo, en de Amerikanen hebben er nooit goed mee kunnen afrekenen. Wat foto's gemaakt - Dirk-Jan op Tank, Dirk-Jan in Tunnel. Voor de liefhebber was er ook weer een schietbaan, iets duurder dan in Cambodja. En geen koeien.

Daarna heb ik het War Remnants museum bezocht. Het heette oorspronkelijk het American War Crimes museum, maar na zware Amerikaanse druk (zie Rambo IV ofzo) hebben ze het hernoemd. Er is een interessante expositie van allerlei oorlogsfoto's, erg sterk. En er is een zaal gewijd aan alle Amerikaanse oorlogsmisdaden - slachtoffers van Agent Orange, napalm enzo worden getoond, en mismaakte kinderen op sterk water. Maar het is allemaal *erg* eenzijdig en propagandistisch; alsof de Noordvietnamezen zelf niet allerlei wreedheden op hun geweten hebben. En Vietnam is natuurlijk nog steeds een communistisch land; een partij die de zaak regeert. Het hele land vol met vlaggen (de Vietnamese vlag: de gele ster op een rood vlak, en veel hamers-en-sikkels). En er zitten hier ook nog heel wat mensen in de gevangenis omdat ze het niet eens zijn met de regering. Tja. Maar goed, laat ik niet teveel gaan moraliseren, twee dagen geleden had ik het nog over het opblazen van koeien ;-)

Als de stroom nu niet *weer* uitvalt ga ik dit *nu* publiceren!

Dirk-Jan, 12:12 |

's Ochtends samen met Engelse (naam vergeten) naar de 'shooting range' gegaan. Ergens in de wastelands buiten Phnom Penh heeft het Cambodjaanse leger een schietbaan, speciaal voor al die schietgrage toeristen... Binnenkomen in een zaaltje kreeg je een menu, alsof je een restaurant bezocht; op het menu stonden delicatessen als het schieten met een AK-47, M16 of Uzi, diverse handvuurwapens, gooien van een handgranaat, schieten met lichte artillerie. Als specialiteit was er het schieten met een raketwerper, desgewenst op een koe. Stond echter niet op het menu, je moet er apart naar vragen ($200). En het schijnt dat men probeert je de koe te laten *missen*; het schijnt ook dat 'ie soms wel geraakt wordt... Ik heb echter geen koe beschoten, ik heb me beperkt tot de AK47 ($10,-). De AK47 is een eenvoudig, robuust en zeer wijdverbreid wapen. De Amerikaanse M16 is wat geavanceerder, maar ook wat onderhoudsgevoeliger. Dat bleek wel in Vietnam, waar de Amerikanen het in de jungle met hun M16's op moesten nemen tegen de Vietcong met AK47's. Maar goed, het vuren met de AK47 is echt een belevenis; ongelooflijk veel terugslag, je moet 'm goed vasthouden, en ongelooflijk veel herrie - zelfs met gehoorbeschermers op nog oorverdovend. De Papieren Man (het doelwit) is echter behoorlijk dood...

Eerst de Shooting Range, dat bleek de goede volgorde. Na de shooting range naar de zg. Killing Fields geweest; nou ja, op zeker moment was heel Cambodja ongeveer een Killing Field, maar we gingen naar een gruwelijk monument rond een plek waar veel massagraven zijn ontdekt. Het monument is een glazen pagode gevulde met werkelijk honderden schedels van slachtoffers. Best indrukwekkend; een soort Cambodjaans Auswitsch.

Vervolgens zijn we naar het Tong Leung museum in Phnom Penh gegaan; dat was het berucht S21 ondervragingscentrum van de Rode Khmer. Je kon de diverse gruwelijke martelmethoden zijn die werden toegepast om slachtoffers bekentenissen te ontlokken. Tamelijk bruut allemaal; van de duizenden ondervraagden hebben slechts zeven het overleefd. Daarna nog een documentaire over de periode '75-'79, een nogal tragisch verhaal... Maar ook dit hoort bij Cambodja; je kunt het land niet goed bezoeken zonder ook kennis te nemen van het gruwelijke verleden.

Daarna wel een beetje uitgeblust; teruggegaan naar het guesthouse. En nog even een wandelingetje gemaakt door Phnom Penh. Op zeker moment kwam ik bij een markt - enorm sterke lucht van dieren in diverse staten van ontbinding, halflevende vissen enzovoort. Wel bijzonder... Achter de markt was nog een onduidelijk straatje met een onduidelijke kapsalon. En daar ging ik naar binnen; en wat ingekorte versie van mijn haardracht was wel wenselijk gezien de temperaturen hier. Aangezien niemand Engels sprak, moest ik het gewenste eindresultaat aangeven aan de hand van foto's van Cambodjaanse boybands in een tijdschrift! En nu heb ik dus een Cambodjaans hip kapsel. Wauw. Voor $1,-.

's Avonds gegeten met twee Schotten (die ik nog kende uit Siem Reap) en een Engelse; de Schotten maakten hun imago van zuinigheid wel waar... We gingen een pizza eten, en in Cambodja kun je een zg. happy pizza bestellen, dwz zeggen een pizza waar wat cannabis oid overheen gestrooid wordt. Wel... ik nam een normale, 'unhappy' Hawaii pizza (smaakte prima overigens), maar degenen die een happy pizza namen, werden inderdaad een beetje 'happy'. Maar goed, misschien een placebo-effect...

Daarna nog naar een ontzettend foute Cambodjaanse danstent geweest; een werkelijk hemeltergend slechte band, de rest van de zaal aardedonker, zodat je niemand kon zien. En halfdronken Cambodjanen die elkaar overeind hielden op de dansvloer. Kostelijk. Daarna: kaarten; bed.

Het echte nachtleven hier heb ik nog niet gezien, het schijnt hier soms wel *gevaarlijk* te worden, mensen die met pistolen uitvechten wie als volgende de karaokemicrofoon ter hand mag nemen enzo... daar meng ik me liever niet in - ik ben nu eenmaal niet zo'n goede zanger.

Vandaag een rustig dagje. Vanmiddag nog wat Vetmedico business development gedaan; altijd leuk om het Cambodjaanse zakenleven van dichtbij te zien...

Gegeten met Engelse; daarna wat gekletst met wat Israeli. Ze wisten wat over Nederland... The Hunchback Of Rotterdam Duh... Onmoette nog wat Engelsen die beweren een *geit* te hebben geschoten met een M60 voor $50,-. Hmmm... ze baalden wel een beetje toen ik vertelde 5 peasants with an AK47, only $40,-...

Morgen ga ik naar Saigon, Vietnam. Cambodja is leuk; je gaat snel wennen aan de bedelaars, en aan de brommertaxi's ('Where you going sir', of erger nog 's avond 'You want boomboom sir; take you to nice place'). Maar goed ik heb het nu wel weer gezien...

Dirk-Jan, 08:10 |