Vandaag was het dan eindelijk zover: vandaag we de Länsiväyläjuoksu, een hardlooptocht over 17,4 kilometer. Het weer was bijna perfect - 16 graden en een briesje. De beste dag van het jaar, tot nu toe. Deze week is hier in Helsinki de laatste sneeuw gesmolten.

Zoals ik al eerder schreef, hebben we sinds de herfst van vorig jaar een klein hardloopgroepje van mensen op en rond mijn thuiseiland, Lauttasaari – de Lauttarunners. Sommige van de deelnemers konden aan het beginnen nauwelijks 200 meter lopen zonder puffen en steunen, maar na wekelijks 1-2 keer hardlopen gaat het nu veel beter. Het voorlopige einddoel is de Helsinki City Run van 9 mei - een ware halve marathon (21,1 km) - maar vandaag was de generale repetitie.

Het was een half jaar sinds ik voor het laatst aan een georganiseerde hardlooprace deelnam; het gaf een vertrouwd gevoel. Het zoeken naar je startnummer, de massale aerobics-oefening om ons een beetje op te warmen, de spanning vooraf. Van ons groepje was ik de enige die eerder zo'n afstand had gelopen - en voor de anderen was het spannend om te zien waar al dat trainen hen gebracht had.

De start was ook als vanouds – de eerste vijf minuten na het startschot is het slechts zoeken naar een plek om te lopen in de krioelende massa. Daarna heeft het 'veld' zich een beetje uitgestrekt, en kun je doen waarvoor je kwam. De route is mooi, door bossen en langs de zee. Wel wat heuvelachtig hier en daar. Naarmate de race vordert, heb je natuurlijk minder oog voor het natuurschoon, en het volgende kilometerbordje lijkt steeds verder verwijderd… Maar, mijn tempo was goed, veel sneller dan vorig jaar, en ik kon het tempo ook goed vasthouden - een 'vlak schema'. Ik probeer tijdens het hardlopen doorgaans aan andere dingen te denken - en een daarvan is het berekenen van mij eindtijd, gegeven de huidige tijd, snelheid, misschien een versnelling etc. Na enkele van die berekeningen ben ik weer een stuk verder :)

Zo'n 500 meter voor de finish tikte mijn trainingmaatje David me op m'n schouder - in de chaos aan het begin was ik de anderen uit het oog verloren - maar hij had me bijgehaald, en met een ferme eindsprint was hij nèt de snelste :) Ik was echter bijzonder tevreden, mijn doeltijd was 1:20 en dat had ik gehaald - 13 km/uur. Het ging goed - maar ik denk dat ik nog iets sneller kan - we zullen zien in twee weken.

Enige tijd later kwamen alle anderen ook binnen - Luc, Lucia, Ann-Christin en Marius. Ze hadden het allemaal gehaald - geweldig! Luc had Franse champagne(!) meegebracht in een koelbox, zodat we een welverdiend glas dronken, liggend op het gras bij de finish.

Hardlopen is een geweldig sport - het kost bijna niets (wat de hardloop-industrie daar ook van denkt), en dit soort hardloopraces zijn geweldige evenementen, waarbij iedereen probeert een goede tijd lopen (of überhaupt de race te voltooien) en uiteindelijk is het een sociaal gebeuren - 'iedereen is een winnaar' om maar eens cliché te gebruiken. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die vandaag die 17,4 km liep, over twee weken ook de halve marathon kan lopen. In een half jaar van nul to halve-marathon – een kwestie van een beetje trainen.