marathon man
HELSINKI - Vandaag, 21 september 2008, liep ik mijn eerste marathon in Espoo, Finland. Mijn doel was om binnen vier uur te finishen, en dat is gelukt: mijn tijd was drie uur en 55 minuten (of daaromtrent; officiéle tijd is nog niet beschikbaar). Applaus voor mezelf :)

Ik had natuurlijk al enige halfmarathons gelopen, en was van plan volgend jaar eens een hele marathon te proberen. Maar, een paar weken geleden zag ik dat de zg. Rantamaraton[1]. Nog net eentje voor dit seizoen. Met jeugdige overmoed schreef ik me in. Ik probeerde wat meer te trainen en me voor te bereiden -- en vandaag was het dan zover.

De eerste tien-twintig kilometer gingen redelijk soepeltjes; die afstand loop ik ook redelijk vaak. Na de 21975,5m (halverwege) kostte het wat meer moeite, tot ongeveer 30-32 kilometer. Het laatste stuk was afzien -- zoals verwacht -- dood of de gladiolen. De snelheid liep wat terug, spieren begonnen te protesteren. Maar, de geur van de finish hielp natuurlijk. Interessant was dat de moeheid zich eigenlijk beperkte tot mijn benen - nu doen die natuurlijk ook het meeste werk, maar ik had verwacht van top tot teen uitgeput te zijn.

Onderweg is er om de paar kilometer een station met water en sportdrank, en, later in het parcours, ook wat te eten. Banenen en rozijnen zijn niet zo verrassend, maar augurken?! Er is ongetwijfeld een goede reden voor, maar ik was een beetje verbaasd. Ik ga niet harder lopen van een zure bom!

Na 38-39 kilometer geeft de nabijheid van de finish natuurlijk nieuwe energie. Ik beet nog eens op mijn tanden voor die laatste meters. 40... 41.... (de kilometers lijken steeds langer) ... 42. En dan natuurlijk nog de laatste 195 meter[2]. En toen, eindelijk, de finish. Jaaah!

Ik kon bijna niet meer lopen, maar na even gezeten te hebben, gedoucht te hebben, ging het wel weer. Na enkele biertjes (dankzij de Sugano's :) nog beter.

Nu, enkele uren later, voel ik me moe maar voldaan, tevreden. Vroeger dacht ik dat het lopen van een marathon een soort bovenmenselijke opgave was. Maar, er is niets bovenmenselijks aan. Gewoon een kwestie van trainen. Ik vermoed dat dit niet mijn laatste marathon was. Vreemdgenoeg dacht ik daar niet aan tijdens die laatste kilometers :)

---

[1]'strandmarathon', voor linguïsten: het Fins houdt niet zo van meerdere medeklinkers aan het begin van woorden, en derhalve is het Zweedse 'strand' verbasterd to 'ranta'. Zo ook 'ranska' voor Frans, 'Tukholma' voor Stockholm, enz.
[2] er is een leuke anekdote dat de Britse koninklijke familie de route beïnvloedde zodat ze een goed uitzicht hadden vanuit het paleis, en dat men de officiële lengte daarmee op 42195 m bracht; maar helaas, ook dat verhaal blijkt niet waar.
-- djcb @ 19:59 | 1 comments