vandaag ging ik een uurtje hardlopen, en werd liefst driemaal overvallen door stortbuien van welhaast Noachiaanse omvang. Geen droge draad meer aan mijn lijf. Maar het lopen ging best goed.

Gisteren regende het ook de hele dag - de herfst lijkt aangebroken. Desondanks brachten we de dag door in een natuurpark vlakbij Helsinki. Mijn rol was met name die van paard, waarbij ik de twee dochtertjes van Taru en Cerile de wandeltocht bespaarde. Dat was niet genoeg - de Fins/Franstalige kindertjes wilden allerlei spektakel en snelheid ('Coure! Coure!'). De avond daarvoor (vrijdagavond) waren we op een afscheidsfeest bij een Peruviaanse ambassademedewerker, die zijn huis vol met Afrikaanse houtsnijkoppen en zelfgemaakte schilderijen had hangen. Angstaanjagend.

De afgelopen week was tamelijk druk, maar gelukkig ook productief. Ik heb een hele lijst van dingen die ik nog doen moest, eindelijk kunnen afhandelen. Met name ook zeurende dingen uit het verleden, met officiële instanties enzo. Ik van nature nogal een grote mentale barrière tegen het uitvoeren van administratieve zaken, zodat ik ze te lang laat liggen, zodat ik ze te laat doe, en zodat het uiteindelijk veel meer moeite kost. Maar dat is veranderd. Ik loop tegenwoordig de hele dag rond met een todo (tada!) list, en dat lijkt te werken...

David Allen adviseert altijd een notitieboekje of iets dergelijks bij de hand te hebben, om elke ding dat je niet wilt vergeten, te noteren. Naderhand worden de items dan volgens zijn methode verwerkt (de vier D's: Do/Delete/Delegate/Defer). Door systematisch alles te noteren en te verwerken, ontstaat het gevoel alles onder controle te hebben. Ik ben daar nog niet helemaal, maar het knagende gevoel dat ik nog iets moet doen wordt al een stuk minder.

Alle dingen die in mijn lijstje 'NextActions' terechtkomen, verwerk ik dan volgens het principe:

• context: waar ben ik nu? sommige dingen kan ik alleen op kantoor doen, andere alleen thuis, of bij een telefoon, of in de supermarkt, of... Het heeft geen zin om items te kiezen die niet in de huidige context passen.
• beschikbare tijd: als ik slechts vijf minuten tijd heb, kan ik een telefoontje plegen, maar moet ik niet aan iets groots beginnen. Als ik een uur tijd heb, kan ik aan een plan werken.
• beschikbare energie: aan het eind van een zware dag kan ik beter niet aan een software-ontwerp beginnen, maar kan ik wel wat eenvoudige e-mails beantwoorden, of een enquete invullen;
• prioriteit: als ik in de juiste context ben, en genoeg tijd en energie heb, pas dan kijk ik naar de prioriteit.

Vooralsnog lijkt het een stuk beter te werken dan de 'traditionele' methode om alleen naar de urgentie en prioriteit te kijken. YMMV :-)