Zoals ik al zei, het lijkt het erop dat org-mode me wat productiever maakt bij het schrijven van blog-entries. 'Org-mode' is een uitbreiding voor de emacs teksteditor (zie de link) voor het organiseren van informatie. Die informatie bestaat uit doodnormale tekstbestanden, waarvoor org-mode allerlei trucs aanbiedt, zoals het invoegen van tabellen, lijsten, data etc.; uit al die gegevens kan ik dan weer een agenda samenstellen.

Bijvoorbeeld: ik heb een tekstbestand met daarin een aantal TODO-items:

*** TODO: melk kopen DEADLINE: <2009-04-28 Tue> *** TODO: band plakken DEADLINE: <2009-04-27 Mon>

In org-mode geeft wat fleurige kleurtjes aan 'TODO', 'DEADLINE' en de datum. Het aantal sterretjes aan het begin van de regel geeft de hierarchie in een lijst aan.

Ik kan automatisch een agenda genereren op basis van die TODO-items en hun deadlines. En dat doe ik veelvuldig. Ik kan ook op zo'n TODO-item gaan staan, en 'm markeren als 'DONE'; in org-mode hoef ik alleen maar C-c C-t te typen (Ctrl-c Ctrl-t), en mijn item past zich aan:

*** DONE : melk kopen DEADLINE: <2009-04-28 Tue> CLOSED: [2009-04-28 Tue 13:03]

Het verdwijnt dan uit mijn agenda.

Ik kan het ook automatisch naar een archiefbestand verplaatsen (C-c C-x C-s). Dit is maar een klein voorbeeldje van wat org-mode kan doen; voor de vele vragen 'maar kan ik ook…' zie de links, en de aldaar gelinkte uitgebreide documentatie en tutorials. Het antwoord is waarschijnlijk 'ja dat kan'.

Hoe dan ook, behalve voor TODO-lijsten, is org-mode ook een tamelijk comfortabele manier om documenten te schrijven, zeker in vergelijking met 'rauwe' HTML – dat deed ik tot nu toe. In org-mode gaat het allemaal net wat fijner, sneller. En als ik klaar ben, exporteer ik naar HTML, hetgeen ik dan kan invoegen als blog-artikel.

Deze week heb ik eindelijk Dostovjeski's De gebroeders Karamazov uitgelezen (merk op dat 'gelezen' ook 'gehoord als hoorboek' kan betekenen). Voor een echte klassieker opmerkelijk leesbaar. Ik kan natuurlijk niet veel over het boek zeggen dat Wikipedia niet reeds beter gezegd heeft, maar ik heb ervan genoten. Het kost wel wat moeite de 19e-eeuwse lange monologen te doorstaan, de af en toe zeer omslachtige manier om iets eenvoudigs uit te drukken. Maar het boek biedt zoveel (met name in de tweede helft), dat ik het van harte kan aanbevelen.

De filosofische bespiegelingen rond moraliteit en godsdienst zijn m.i. wel wat achterhaald – m.i. is theïsme geen voorwaarde voor moraliteit, en atheïsme leidt niet altijd tot krankzinnigheid. Godsdiensten zijn de belichaming van de moraliteit en zeden van een bepaalde cultuur, en niet andersom. De spanning die er bestaat tussen eeuwen- en millenia-oude godsdiensten en de moderniteit kan dan simpelweg verklaard worden als de spanning tussen culturen die door zoveel tijd gescheiden worden.

De bron van moraliteit moet m.i. eerder gezocht worden in de 'nuttige illusies' die evolutie en later cultuur ons gebracht hebben. Speltheoretisch hebben culturen met bepaalde overtuigingen, zeg, 'het is deugdzaam te sterven voor mijn stam' een hogere overlevingskans dan eenlingen, of culturen die bestaan uit individuen die slechts handelen uit direct-zichtbaar eigenbelang.

Ok – genoeg filosofie für Anfänger :-) De Gebroeders Karamazov is zeker aan te raden; er valt zoveel in te ontdekken– sommige passages zijn bijna filmisch (bijv. Dimitri's verwoede jacht op drieduizend roebel), satirisch (de rechtzaak), filosofisch (de Grand Inquisitor) of delirisch (Ivans discussie met een duivel) etc.

Het boek is natuurlijk ook een van de Grote Werken der Wereldliteratuur, en terecht. Maar om de een of andere reden krijgt je op school alleen de werken voorgeschoteld die toevallig in een taal geschreven zijn die je leert voor je examen. Voor het goed leren van een taal, al dan niet voor een examen, is het lezen van boeken in die taal erg belangrijk.

Maar je leest ook voor algemene ontwikkeling; en daarbij horen dan klassieke boeken. Maar wanneer die boeken niet in een van de paar vreemde talen geschreven zijn die onderwezen worden, dan tellen ze plots niet meer mee… Het is moeilijk te verdedigen dat het voor de algemene ontwikkeling beter is om een boekenweekgeschenk of een of andere suffe Franse novelle te lezen, dan iets van Homerus, Tolstoi of De Cervantes, al dan niet in vertaling… Misschien zou literatuuronderwijs moeten worden losgekoppeld van taalonderwijs? Dat is de stelling voor vandaag.