weekeinde in de sneeuw
HELSINKI - Het weekeind is alweer bijna voorbij... Maar het was een goed weekend; vrijdagavond diner à la maison Abrahaminkatu, en zaterdag skiëen (langlaufen) vlak buiten de stad. Dat ging best aardig.

De rest van het weekend heb ik besteed aan wat lezen: ik las I am Charlotte Simmons van Tom Wolfe, een verhaal over een hoogst intelligent maar naïef meisje uit een bergstadje, dat op een prestieuze Amerikaanse universiteit terechtkomt, en daar verzeild raakt in het decadente leven van sex, drugs, rock 'n' roll, brallerige studententensociëteiten. En met name ook de speciale positie van sporters. Veel van de sporters ('jocks') hebben niet al teveel academische kwaliteiten, maar worden op allerlei manieren door hun studie geholpen. Ik vond het geen geweldig goed boek, en veel van de personages nogal karikaturen, maar het was vermakelijk om te lezen. Al is het voor mij natuurlijk wat moeilijk te bepalen of te beschrijvingen kloppen; en of het taalgebruik goed is weergegeven, of net niet:

Without even realizing what it was, Jojo spoke in this year’s prevailing college creole: Fuck Patois. In Fuck Patois, the word fuck was used as an interjection (“What the fuck” or plain “Fuck,” with or without an exclamation point) expressing unhappy surprise; as a participial adjective (“fucking guy,” “fucking tree,” “fucking elbows”) expressing disparagement or discontent; as an adverb modifying and intensifying an adjective (“pretty fucking obvious”) or a verb (“I’m gonna fucking kick his ass”); as a noun (“That stupid fuck,” “don’t give a good fuck”); as a verb meaning Go away (“Fuck off”), beat—physically, financially, or politically (“really fucked him over”) or beaten (“I’m fucked”), botch (“really fucked that up”), drunk (“You are so fucked up”); as an imperative expressing contempt (“Fuck you,” “Fuck that”). Rarely—the usage had become somewhat archaic —but every now and then it referred to sexual intercourse (“He fucked her on the carpet in front of the TV”).

Geeft aardig de stijl van het boek weer; tongue-in-cheek. Het boek toont de gebeurtenissen vanuit de verschillende hoofdpersonen, maar voelt hoe Wolfe het een en ander observeert met kin tussen duim en wijsvinger, het hoofd licht schuddend in afkeuring, maar toch glimlachend. Kortom - aardig, maar ik vond Bonfire of the Vanities beter. Sommige elementen - 'master of the universe' - zien we terug.
-- djcb @ 00:56 | 0 comments