Lang heb ik lopen denken... Maandag had ik een Sinterklaasfeest, met Agathe, Ann, David, Fredrik, Rike, Rob en Tom. Dat paste natuurlijk prima in het streven de vaderlandsche cultuur een beetje uit de dragen... Rob (mede-Nederlander) was de initiator, maar Agathe en Ann (die goed kan dichten) namen de gastvrouwrol op zich, en wel zeer bekwaam. We hadden lootjes getrokken, en we hadden een budget van €10,- voor het kopen van een cadeautje, met daarbij natuurlijk een gedichtje. Niet iedereen bleek het gedicht-gedeelte volledig begrepen te hebben, maar over het algemeen vond iedereen het toch een leuk feest. Sinterklaas wordt met name in Nederland en Vlaanderen gevierd, maar ook in Duitsland zet men de schoen. En zelfs in Tsjechië, zo vertelde Tom (en Wikipedia), overal natuurlijk met kleine lokale varianten. In Tsjechië komt Sint Nicolaas met een duivel op bezoek, tot grote angst van de kinderen.

Na een uurtje begonnen de Sinterklaasliedjes me wel een beetje de keel uit te hangen... 'Ook al ben ik zwart als roet, ik meen het toch goed'. Het was erg geslaagd, er was veel te veel eten, waaronder speculaasjes, drop en warme chocolademelk... voor dat oerhollandsche gevoel. Het gevoel van spanning dat ik als kind had ('vol verwachting klopt mijn hart'), komt helaas nooit meer terug... Ditmaal eindigde de avond laat, met alcohol en diepzinnige gesprekken. Een zeer geslaagde Sinterklaas, dat wel! Ik ken nog een groepje Nederlanders in Helsinki die een Sinterklaasfeest vierden. Sommige tradities zijn gewoon leuk om te bewaren...

Als nerderige toevoeging: ik schreef mijn gedichten natuurlijk met LaTeX, en in het bijzonder met de lettrine-macro's, die me van die fraaie grote begininitialen gaven voor elke strofe. Dat zag er fraai uit; ik ben benieuwd hoeveel mensen op deze wereld LaTeX gebruiken voor hun Sinterklaasgedichten... (oh ja, ik kreeg een wel zeer retro Metallica-t-shirt van de goedheiligman; rocks)