HELSINKI - Zo, alweer twee dagen terug in Helsinki, na mijn bezoek aan LinuxTag. Samenvattend - het was allemaal best succesvol, daar in Karlsruhe. Ik heb met zoveel mensen gesproken, mijn Rudi Carrel-Duits een beetje bijgeschaafd. Ik heb wat tot dan toe onbekende collega's beter leren kennen. En het geweldige Weizenbier. In mijn naïviteit dacht ik dat Weizen iets met 'wit' te maken had, en was nogal verbaasd dat er ook donker Weizenbier bestond. Maar Weizen is gewoon tarwe.

Het was ook een succes op professioneel gebied. Het is uitputtend, maar ook erg verhelderend om met zoveel eindgebruikers en softwareontwikkelaars te spreken -- wat willen ze precies, wat is goed en wat niet. Ik heb heel veel ideeën opgedaan in ieder geval, en ook wat dingen waaraan ik nog moet werken. Vandaag heb ik al een slag geslagen. Deur dicht, muziek in mijn oren, en met twee uur geconcentreerd hacken wist ik een vervelend probleem op te lossen. Applaus voor jezelf! Oh, en de ZDF toonde ons op de Duitse televisie, zie hier. Eerst een stuk over Ubuntu, en op het eind 2 hele seconden onze 770.

De terugreis verliep voorspoedig. Nou ja, aanvankelijk voelde ik me wat suboptimaal, vanwege het eerdergenoemde Weizenbier (de donkere variant), dat we avond te voren genuttigd hadden... Het bier in Duitsland is ongeveer gratis als je de Finse prijzen gewend bent. Alles leek er bijna gratis... *zucht*. Verder valt er niet zo heel veel over de terugreis te vermelden, behalve dat er tijdens mijn terugvlucht een lunch geserveerd werd... met daarbij een klein bakje... chocoladevla!!! Een van de weinige Nederlandse producten die ik echt mis... maar vla... yum yum... Enig nader onderzoek in de lokale S-Market leerde dat er hier inderdaad enkele vlaoïden op de markt zijn - niet echt zoals in Nederland, en ook van die vingerhoedjes, maar goed, een reden minder om terug te gaan naar Nederland :-)

Vandaag was het weer tijd voor mijn Finse les. Vanwege allerlei tijdverslindende activiteiten heb ik de laatste weken erg weinig aandacht besteedt aan de lessen, hopelijk kan ik het weer een beetje inhalen. De Finse grammatica is nogal barok, zoals bekend, en het is tamelijk om zelfs schijnbaar eenvoudige zinnen correct te construeren. De vijftien naamvallen waaraan ongeveer elke woord aan onderhevig is, maken het niet gemakkelijker. De meeste zelfstandige naamwoorden kunnen worden verdeeld over een twintigtal groepen, elk met hun eigen verbuigingsgedrag. Ok, genoeg geklaagd, laat ik mijn Finse lesboek maar weer eens openslaan. Passief Fins lukt al wat beter - het begrijpen van een kinderboek.

Zaterdag komt Ann-Christin eindelijk weer terug, en volgende week staan Vader en Zus op het programma. Ik moet maar eens wat gaan plannen! En ik heb nog steeds geen camera.

-- djcb @ 22:39 | 0 comments