HELSINKI - Het is weekend (als ik dit schrijf). Vrijdag was een behoorlijk lange dag op kantoor - ik moest nogal wat dingen regelen, mensen lastigvallen, berichten versturen etc. Ik begin enig gevoel te ontwikkelen voor de vele mensen waarmee ik moet communiceren, wat ik van wie kan en/of moet verwachten, enzovoort. Rond een uur of elf 's ochtends komt er altijd wel een van de schaarse Finse collega's vragen of het niet eens tijd wordt voor lunch. De gewoonte zo vroeg het middagmaal te eten zal nog wel stammen uit de tijd dat de meeste Finnen in de land- en bosbouw werkten (niet zo heel lang geleden - de tijd dan Nokia nog rubberlaarzen produceerde). Als je vanaf zes uur 's ochtends bomen aan het kappen bent, dan heb je vast wel enige honger om elf uur! Maar tijden veranderen, en er zijn genoeg niet-Finnen waarmee ik rond het middaguur kan gaan eten.

En dan de lunch zelf - die lijkt meer op een diner! Een broodje kaas of iets dergelijks zal je tevergeefs zoeken. Er is een dagelijks wisselend buffet waar rijst, aardappelen, salade en iets vlezigs verkrijgbaar zijn. Zo zag ik de afgelopen week al fajita's, callimares, carbonara en stukken pizza en vis voorbijkomen. Niet echt typisch Fins, maar het smaakt prima, en ik hoef 's avonds ook niet te koken :-) Ik beperk de hoeveelheid echter een beetje, anders val ik 's middags in slaap, als mijn maag het bloed aan mijn hersenen onttrekt.

Maar de lunch is niet de enige faciliteit waarvan ik gebruikmaak - er is ook nog de fitnessruimte in de kelder, waar ik een paar maal per week tracht te komen. Na werktijd is het best lekker een beetje dom aan die gewichten de hangen, of om de boksbal wat te mishandelen. En na afloop is er de sauna, om de laatste restjes zweet uit mijn poriën te persen. En als dat allemaal achter de rug is, kan ik eindelijk naar huis, via de supermarkt. Oh ja, en na het beantwoorden van wat persoonlijk e-mail. Zodoende ben ik vaak niet voor 20:30 ofzo thuis. Wat een leven.

Vrijdagavond was ik dan ook behoorlijk uitgeput, dronk nog een biertje en las wat, en viel nog semi-gekleed in een diepe slaap, met veel dromen, die me over de hele wereld brachten. Dat herinnert me eraan, ik moet een wereldkaart kopen. In m'n Haagse huis hing een wereldkaart in de woonkamer, en ik vaak staan kijken welke plekken nog op ontdekking door mij wachten. En natuurlijk de avonturen die mij voor altijd verbinden met de plaatsen waar ik al wel geweest ben. In de keuken heb ik een kaart van Finland opgehangen, da's al een begin...

Ik werd zaterdag pas tamelijk laat wakker. Mijn zuster uit Amsterdam belde me, en daarna besloot ik naar het stadscentrum te gaan - een wandeling van ongeveer een half uur. En ik kwam terug met een overhemd en een trui, gekocht in de ale (uitverkoop) bij Aleksi 13. Ik was ook op zoek naar een goed woordenboek, maar slaagde daar vooralsnog niet in. Ik zag er wel weer dat woordenboek voor Engelstaligen die Nederlands willen leren. Het is echter tamelijk waardeloos, omdat ze geslachten van woorden niet aangeven, en men dus wel kan opzoeken dat book in het Nederlands boek is, maar of het 'de boek' of 'het boek' is, tja, dat wordt ter oefening aan de lezer overgelaten.

In de stad kwam ik nog twee collega's tegen (zo groot is Helsinki!), waaronder mijn baas, waarmee ik koffie dronk, en waarbij ik om zijn grappen lachte, natuurlijk :-) En daarna weer naar huis gelopen, boodschappen gedaan, nou ja, de normale zaterdagmiddagdingen, zeg maar.

Ik las A Short History of Nearly Everything van Bill Bryson, een populair-wetenschappelijk boek dat de geschiedenis van onze huidige kennis beschrijft. Met name leuk zijn de vele anekdotes rond de vele bekenden en onbekenden die de wereld veranderd hebben. Erg interessant, en aardig om m'n kennis van, zeg, gentechnologie of geologie weer eens op te frissen.

Lezen is een stuk interessanter dan televisiekijken, zeker hier... Ik kan nu (zaterdagavond) kiezen uit een soort Finse Idols, schansspringen, een kwis en aflevering van het Amerikaanse Bespioneer Uw Overspelige Partner. Tja. En natuurlijk geldt er een heftig kijk- en luistergeld in Volksrepubliek Finland, dus misschien moet ik die televisie gewoon de deur uit doen...

Voor wie zich afvraagt waarom er de laatste tijd minder foto's in mijn blog te bewonderen zijn, da's met name om het nogal moeilijk bleek om de foto's op de ftp-server te krijgen. Op kantoor zit ik achter een http-proxy, en veel ftp-programma's kunnen daar niet mee overweg. Webbladeraars kunnen dat vaak wel, maar die ondersteunen vaak geen upload. Behalve... vergeet Internet Explorer, Netscape en Firefox, alleen Mozilla ondersteunt upload. En zo kwam alles toch nog goed! Vandaag daarom weer een paar foto's, van café Amsterdam, en van mijzelf, poserend voor een berg sneeuw. En de St.-Nicolaaskerk ('De Kathedraal'), voltooid in 1852. Verder nog wat foto's vanuit diverse ramen in mijn huis.

En als ik dit schrijf is het alweer zondag. Net gebeld met mijn andere zuster. Heerlijk geslapen, maar een wat bizarre droom - voer voor psychologen. De foto links toont wat ik zag toen ik uit mijn slaapkamerraam naar buiten keek. Ik zit nog in de fase dat ik de sneeuw echt prachtig vind, zeker omdat die sneeuw het vaak laat afweten in Nederland. Maar hier kan ik me nog uitleven! De voorzijde van mijn huis (dat wil zeggen, de zijde met de meeste ramen) kijkt uit op een grote speeltuin, en de kinderen en hun ouders zijn in de weer met sleetjes, sneeuwpoppen of diepvrieswipkippen. Welhaast een prent uit lang vervlogen tijden.

Koud is het niet - rond het vriespunt. Een jaar geleden vroor het hier een graad of 20! Maar volgens Bill Bryson zitten we in een uitloper van de laatste ijstijd, en was de aarde tijdens een groot deel van haar geschiedenis veel warmer dan nu; maar soms ook niet - ongeveer een miljard jaar geleden waren de oceanen ongeveer tot aan de evenaar dichtgevroren. Men had leuke schaatstochten kunnen maken - maar ja, het duurde nog ca. een miljard jaar voordat er elven of stedentochten waren.

Ik ben net terug van een wandeling over Lauttasaari en de aangrenzende prachtige beboste eilandjes, die met bruggetjes verbonden zijn. Prachtig om zo door de sneeuw te lopen, soms kniediep. En eindeloos veel mogelijkheden om foto's te maken. Een paar meter het bos in en je ziet geen enkel teken van beschaving meer. Behalve ikzelf dan, maar daar kun je ook nog over twisten :-) Op een van de eilandjes schijnt F1-courreur Mika Hakkonen (niet te verwarren met Harkonnen) te wonen. Er staan inderdaad heel wat mooie huizen. En men rijdt er opvallend hard.

-- djcb @ 11:10 | 0 comments