Ik was gisteren (dinsdag) al vroeg op kantoor, omdat ik een besprekingen had. Die bespreking was echter kort, omdat mijn teamgenoten en ik gemaand werden om naar een ander kantoor te gaan, in Espoo (nabij Helsinki). De eerste gedachte in zo'n geval is natuurlijk dat er 2000 mensen ontslagen gaan worden, en dat ik ook wel bij de overtollige krachten zou horen, hetgeen natuurlijk wel bijzonder zou zijn, na net een week gewerkt te hebben. Maar echt ongerust was ik niet, en het geruchtencircuit gaf al aan dat de bijl niet in de richting van mijn team zou vallen. En dat bleek ook het geval; wat minder direct succesvolle projecten worden wat in omvang teruggebracht, en inmiddels schijnt het nieuws ook al in de pers verschenen te zijn (anders maakte ik daar als trouwe medewerker natuurlijk ook geen melding van). Maar wie er precies gaan verdwijnen, dat is pas over een aantal weken bekend, dus wellicht treft het noodlot mij alsnog. Oh well.

De stemming was dus al gezet voor een uitstekende feestavond van mijn project (vanwege het behalen van een mijlpaal). Ik kon er echter pas later naar toe, want ik moest eerst nog de toegang van mijn winterpaleis ophalen. Da's gelukt. Na het invoeren van allerlei formulieren etc. kreeg ik dan eindelijk die felbegeerde sleutel. Woohoo. Mijn huisgenote bleek een 'ecologisch actrice' wat wil zeggen dat ze mensen door middel van toneel een ecologisch bewustzijn wil bijbrengen. Klinkt interessant. "Ok Pietje, jij speelt nu een lege batterij".

En daarna kon ik alsnog op weg naar de feestavond, sfeervol gesitueerd in een locatie aan zee, vlakbij Espoo

Esbo zeggen de Zweden; Finnen lijken allergisch voor de letter B, en voor leenwoorden met die gewraakte letter vervangen ze 'm vaak met een P, hampurgerri en pankki. Hopelijk hoef ik mijn naam niet te veranderen. .

Nu moest ik natuurlijk nog wel eerst bij de locatie aankomen, maar er was gelukkig een routebeschrijving beschikbaar, waarmee ik de buschauffeur confronteerde, die geen Engels sprak en me ongeveer een kilometer van de plek dropte, waar ik eigenlijk had moeten uitstappen. Hmmm... en zo liep ik door de overigens prachtige omgeving naar de plaats van bestemming, daarbij tot tweemaal toe op een dwaalspoor gezet door buurtbewoners. Hmmm... En toen was ik er eindelijk, best saai overigens, hoewel ik natuurlijk het voorbereidende drinkwerk had gemist; enkele collega's deden het wat beter, maar ook zij bleven vooralsnog binnen de fatsoensgrenzen. En Finnen blijven meestel netjes, wachten keurig voor een rood voetgangerslicht, gooien hun rommel in de prullenbak en ruimen zelfs de hondenpoep op. Maar geef ze wat alcohol, en ze gaan volledig door het lint. Zo schijnt het. Sommige collega's meenden zich voorzichtig op de dansvloer te moeten begeven, en met de vijf dames te dansen; die waren zoals gebruikelijk bij een technisch team sterk in de minderheid, en dan ook nog meestal in de niet-technische rollen. Helaas viel ik niet in prijzen, en dan heb ik het niet over die vijf vrouwen, maar over de fluffy pinguins die werden gegeven aan de mensen die zich onderscheiden hadden bij het behalen van de mijlpaal. Tja. Volgende mijlpaal beter.

Circa middernacht was er een bus die ons allen weer terugbracht naar Helsinki, waar ik me realiseerde dat ik mijn tas had laten liggen in de garderobe van de feestzaal. Niet zo erg, behalve dan dat daar mijn sleutelcalculator (telebankieren) in zat. En dat was wat vervelend, want de volgende dag (vandaag dus) zou ik uitchecken bij het hotel, waarbij ik een flinke rekening zou krijgen (die ik moest voorschieten), vast over mijn kredietlimiet. Argh... en dus moest ik vanochtend weer de bus nemen, ditmaal de 147 in plaats van de 150, en wederom werd ik op een wat typische plek gedropt... *zucht*. Maar ik kreeg uiteindelijk mijn tas terug, spoedde mij terug naar het hotel, maakte een overboeking, pakte mijn bezittingen (drie dozen; de rest had ik gisteren al versleept), en nam een taxi naar Lautasaari, mijn nieuwe woonplaats! Snel mijn dozen naar 4 hoog (geen lift) gesleept, en snel naar mijn werk, waar een drukke dag wachtte. Met activiteiten als lezen, analyseren en, geloof het of niet, behoedzaam politiek manoevreren.

Maar uiteindelijk kwam het allemaal nog goed. En ik ga nu naar mijn nieuwe huis, waar ik de befaamde eerste nacht zal gaan beleven. Later meer nieuws.