MELBOURNE - Vrijdagmiddag: oh wat is het warm ... een werkelijk verzengende wind blaast door de stad, en zet aan tot het drinken van grote hoeveelheden cordial (limonade), die ik in het vriesvak had gelegd. Zodat ik nu een beetje hoofdpijn heb van het te snel drinken van de ijzige drank...

Aussie rules

Vrijdagavond was het tijd voor een wel erg Austalisch vermaak: Aussie Rules Football, de Australische variant van rugby. Samen met zo'n 22 duizend andere toeschouwers en Cathriona bezocht ik de derby tussen de Bulldogs en de Tigers in het Telstra Dome stadion.

Aan beide kanten van het cirkelvormige(!) veld, staan goals bestaande uit vier palen. Elk team heeft een eigen helft (zoals bij voetbal) en het doel is de bal tussen de palen van de tegenstander te krijgen, en afhankelijk welke palen gepasseerd worden, en vanaf waar, krijgt men daarvoor een aantal punten. De rugby"bal" wordt gespeeld met de hand en met de voet, passes gaan via de voet of met de vuist. Op diverse manieren is het toegestaan de tegenstander de bal afhandig te maken. Je mag hem onderuit halen, onder de zoden te stoppen enzovoort, maar een favoriet is toch wel tegen in zijn rug springen om een bal uit de lucht te plukken... Toch leek het allemaal tamelijk sportief. Het publiek was dat ook; de verschillende supporters zaten door elkaar, maar het geweld bleef beperkt tot het veld.

Na vier kwarten, elk tussen de 20 en 30 minuten (wat de precieze lengte bepaalt is me onbekenden), wonnen de Tigers (de mannen in het zwart/geel) met 101 tegen 78. Nadat ik de regels een beetje doorhad, bleek het een aardige kijksport. Ik probeerde wat sportfotografie, maar da's toch behoorlijk lastig; niet alleen kan ik moeilijk inzoomen, ik ben ook steeds net te laat.

Great Ocean Road

Een van de toeristische trekpleisters in de omgeving is de zg. Great Ocean Road. Het is een na WO1 aangelegde weg die uitzicht biedt op de oceaan en de spectaculaire rotsformaties aan de kust. Ook voert de weg langs regenwouden en een aantal pittoreske plaatsjes. Met Cathriona en Caroline had ik een eendaagse bustour geboekt.

Na een busrit vanuit Melbourne met een aantal stops, was het eerst tijd voor een bezoek aan het regenwoud; ik heb er inmiddels een aantal gezien, maar het blijft altijd heerlijk om er in rond te lopen, de natuurlijke lucht op te snuiven, enzovoort. Dit was bovendien geen tropisch regenwoud, dus het was ook niet zo ontzettend warm. Onze gids wist veel te vertellen over de diverse planten en dieren die er leven, zoals koala's. De gids van Phillip Island wist het vaak niet, of verzon ter plekke wat (zoals bleek bij naderhand nazoeken), maar deze wist waarover hij het had.

De eerste belangrijke stop waren de zogenoemde Twelve Apostles, een 14-tal (!) grote rotsen aan de kust; honderd jaar geleden waren het er nog achttien. Kijkersvraag: hoe heetten die twaalf apostelen ook al weer? (Antwoord: zie Mattheus 10:2-4). De rotsen waren erg spectaculair, natuurlijk heb ik geprobeerd foto's te maken om dat vast te vereeuwigen (ik lijk wel een Japanse toerist!), maar dit soort indrukwekkende landschappen zijn onmogelijk vast te leggen in een fotootje. Erg mooi.

Tenslotte kwamen we aan bij de z.g. London Bridge (zie foto). Ooit was het rechterdeel via nog zo'n boog met de kust verbonden; in 1990 stortte dat deel echter in. Twee onfortuinlijke bezoekers stonden toen op het rechterdeel, afgesneden van de kust. Helicopters en filmploegen waren snel ter plaatse. De twee werden gered; het bleek te gaan om een man en zijn vriendin; hij had zich ziek gemeld van zijn werk en zijn vrouw(!) verteld dat hij op zakenreis moest...

Er was ook een grot waarin aan het eind van de 19e eeuw een Engelse drenkeling een meisje redde. Die grot wilde ik natuurlijk ook bezoeken, maar dat kostte de nodige offers... ik haalde mijn voet open, en in de grot stootte ik mijn hoofd, terwijl ik me concentreerde op de stenen op de grond. Het bloeden is gestopt en er komt ook niet meer van de grijze smurrie uit m'n hoofd, ik denk dat ik het wel overleef.

Great Ocean Road is zeker de moeite waard; veel prachtige dingen gezien. Ik was echter blij een eendaagse tour geboekt te hebben. En ik vond Phillip Island toch nog net iets mooier.

In Almelo is altijd wat te doen

Ik ben geboren in Almelo. Ik ben daar niet trots op :-), maar ik kan er weinig aan veranderen. Maar Almelo is niet zomaar een onbeduidend Twents provinciestadje - het lijkt de spil bij het doorspelen van nucleaire geheimen aan het vredelievende Pakistan, en via Pakistan aan andere landen. Nu was de zaak rond atoomspion Khan natuurlijk al lang bekend; nieuw voor mij was het bestaan van een Verdrag van Almelo(!), tussen Nederland, Duitsland en Groot-Brittanie. De New York Times schrijft in een artikel:

The problem began with the 1970 Treaty of Almelo, under which Britain, Germany and the Netherlands agreed to develop centrifuges to enrich uranium jointly, ensuring their nuclear power industry a fuel source independent of the United States. Urenco, or the Uranium Enrichment Company, was established the next year with its primary enrichment plant at Almelo, the Netherlands.

Het lijkt erop alsof de Almelose kennis vanuit Pakistan bij andere m.n. Islamitische landen terecht is gekomen, zoals Libie - veel is bekend geworden nadat de Libische leider Gadaffi gestopt is met het ontwikkelen van wapens en alle bestaande plannen heeft overgedragen aan de VN. Gadaffi was bang te eindigen zoals collega Saddam Hoessein.

Misc

Vandaag heb ik weer een een nieuw toetsenbord; het derde. De computerwinkel ruilde het zonder problemen om, maar ik begin toch wat twijfels te krijgen over de kwaliteit van dit Chinese fabrikaat... Is dit misschien die geheime leverancier van toetsenborden voor Dell laptops?!!

Ah... eindelijk 2.6.3. Ik ben benieuwd. Hmmm usb-storage lijkt niet te werken; terug naar 2.6.2.

Arean is jarig. Gefeliciteerd! 31 jaar! Ja, ik weet het is gisteren in Australie, maar vandaag in Seattle!

-- djcb @ 05:21 | 0 comments