SYDNEY - zondag. Het weekend is niet erg zonnig. Maar hoewel er de laatste dagen veel regen gevallen is, is het water nog steeds op rantsoen. Zaterdagavond ging ik met twee striptease-danseressen (nou ja, *bijna*), naar Master and Commander, de film waarin Russel Crowe de kapitein speelt van The Surprise, die in 1805 bij Zuid-Amerika op jacht gaat naar een Frans schip. Film was aardig, maar niet briljant; ik vond de kapitein niet erg overtuigend. Het sloot in ieder geval aardig aan op wat ik recentelijk las over de Hollandse zeevaart in de Gouden Eeuw (hoewel die natuurlijk al meer dan een eeuw voorbij was). Na de film bezochten we de overvolle 'Ierse' pub O'Malley's, waar een zingende gitarist voor de tiende week op rij de zaal platspeelde met American Pie, Country Road en vrienden. Goed nieuws uit Thailand - niet alleen vroeg Arean Opal ten huwelijk, ze zei nog 'ja' ook! Ik zag dat Battlestar Galactica terugkomt! Wauw - jeugdsentiment. Het is overigens een nogal vrij-geinterpreteerde remake van het origineel. De oorspronkelijke acteurs en de vele fans, die al zo'n twintig jaar op een vervolg wachten, zijn daarover niet zo tevreden. Deze week vertrek ik eindelijk uit Sydney - ik ga naar de #2 stad in Australie: Melbourne. Ik ben benieuwd. Mijn plan is om daar enige tijd te blijven, wat om me heen te kijken en me te bezinnen op verdere stappen. In Melbourne is alles goedkoper dan in Sydney, behalve... internet-toegang...hmmmm. Terwijl ik op weg ga naar Melbourne, is de Mars Express al bijna bij Mars! Gisteren (zondag) ben ik ook nog even in het voornoemde O'Malley's geweest, om Jim, een Ierse oud kamergenoot die eventjes hier was te ontmoeten, wat te duur bier te drinken enzo. De muziek werd ditmaal verzorgt door een kennelijke broer van Barry White. Vlakbij de verhoging waarvandaan hij zijn muziek de wereld instortte, stond een groep mensen wel erg fanatiek mee te zingen. En tussen de liedjes door hieven ze hun eigen geschreeuw aan... en wat waren ze oranje gekleed... inderdaad, het bleken Nederlanders te zijn, luidruchtig als immer. Niet dat ze luidruchtiger waren dan, zeg, Engelsen, maar ik schaamde me toch een beetje... en dan die liedjes... update: na lezing van het nieuws rond de nieuwe (vooralsnog naamloze?) koninklijke telg begrijp ik de mensen in 't oranje een beetje; hoewel ik nog twijfel of dat de reden was; het prinsesje was nog lang niet geboren! In ieder geval felicitaties naar de ouders (trouwe lezers van deze pagina!) Ik zal Jim waarschijnlijk weer treffen in Melbourne. Na thuiskomst van dit woeste bacchanaal viel ik al snel in een diepe slaap, en droomde ik. Via een sprong vanaf een roltrap kwam ik in een vliegtuig van Japan Airlines terecht. Ik ging achterin het vliegtuig zitten (da's immers het veiligst), en zat op een stoel zo hoog dat m'n voeten de grond niet raken konden. En de stoelen waren zo vreemd gepositioneerd dat ik tegenover mijn buurman zat. Die buurman was Wim Kok, wiens gezicht half bedekt was door een... Wim-Kok-carnavalsmasker, en hij ondervroeg me over de staatssecretaris van Defensie. ?!!!! Nou, Jung en Freud, veel succes! Waarom droom ik niet gewoon over m'n eindexamen, zoals iedereen?
-- djcb @ 02:24 | 0 comments