SYDNEY - Ik ben acht dagen in Sydney. Maar het lijkt veel langer! Zondagavond zat ik in de gemeenschappelijke ruimte wat voetbal te kijken (Australie - Jamaica, 2:1), toen een afscheidsfeestje begon voor een van de Koreanen; nou, ik raakte daar ook bij betrokken. Proost! Kom-beh! Als je echter te ver uit elkaar zit om te klinken, roep je lemo-kon, Koreaans voor 'afstandsbediening' (grappig hoe het Koreaanse woord een afgekorte versie is van het Engelse 'remote control', waarbij r->l). En dat soort dingen leer ik in Australie, of all places. Ik zat naast 'Tim', een glimlachende Koreaanse jongeman. Z'n engels was niet al te best, maar hij was vriendelijk, erg vriendelijk... you so handsome, i like you so much... hmmm... Ik schoof maar iets dichter naar mijn buurvrouw, Dana, een Duitse black metal-fan en kamergenote. Met haar kon ik tenminste spreken over de onvolprezen maar tamelijk obscure neo-heidense klassieker One Rode To Asa Bay (Bathory, 1990), terwijl ik ondertussen Tims handen van mijn knieen verwijderde... Op een zeker moment vroeg hij of wij (Dana en ik) hem niet *samen* wilden... *zucht* Het was behoorlijk laat toen ik eindelijk mijn hoofd te ruste legde; *alleen*, wel te verstaan (voor zover mogelijk in een dorm-room - ik deel mijn bed met de eerdergenoemde Peter. Ik lig bovenop. In het stapelbed). Mijn bijnaam is overigens 'mul-teh', hetgeen 'lang' betekent; letterlijk heeft het iets te maken met bamboe, zo schijnt het. Niets nieuws van het arbeidsfront; het is tamelijk gemakkelijk hier een baantje als glazenwasser of tapijtreiniger te vinden, waarbij je de mensen nog wat dingen verkoopt die ze niet nodig hebben... maar zo wanhopig ben ik niet... Ik heb gereageerd op wat banen hier die tamelijk naadloos aansluiten op mijn CV, en me ingeschreven bij wat van de agencies hier. Maar vooralsnog hoor ik er nog niet zoveel van. Ik ben opzettelijk wat vaag geweest over mijn visumstatus, ik ben benieuwd wat er komt. Ik ben hier ook nog maar een week.
-- djcb @ 11:32 |