BANGKOK - Dinsdagavond bezocht ik Jon Griffiths; hij was aardig hersteld van het incident waarbij hij een fles op z'n hoofd kreeg... (zie het verslag van twee weken terug). Een duidelijke plek op zijn achterhoofd was zichtbaar. Jon woont in de buurt van Soi Cowboy, een van de 'red light'-zones in Bangkok. De bekendste is waarschijnlijk Pat-Pong, en Soi Cowboy staat bekend als de iets 'vriendelijkere' versie. Ik was geen van beide ooit geweest, maar eigenlijk toch wel benieuwd. Ik had al om 18:30 afgesproken, nam de Sky Train naar station Asok, vlakbij Soi Cowboy. De Sky Train is een soort metro, maar dan bovengronds, op palen. Het is comfortabel en goedkoop, maar helaas is slechts een klein deel van de stad bereikbaar. Aangekomen op mijn bestemming werd ik begroet door een werkelijk enorme regenbui... Maar gelukkig duurde het niet al te lang. Ik trof Jon, en gezamenlijk liepen we naar Soi Cowboy, een straatje, met aan beide kanten allerlei bars, en daarvoor allerlei meisjes die je naar binnen willen lokken. We liepen naar het eind van de straat, om wat te gaan drinken. Overal in de uitgaansgebieden van Bangkok kom je omgebouwde Volkswagenbusjes tegen, van waaruit cocktails worden geserveerd, voor ongeveer 50 baht. Er is echt heel veel keus aan cocktails die mij totaal onbekend zijn; ik probeerde wat, Pink Lady, Lemon Dream, etc. Jon en ik bespraken de stand van zaken in de wereld, zoals de standard template library, de meta object compiler, libglade. Tot mijn schrik zag ik dat we tegenover cafe Old Dutch zaten, waar o.a. broodjes, patat, kroketten worden geserveerd. Waar moet het heen met Bangkok... Thailand het nieuwe Spanje? Na de interessante discussie besloten we om een van gogo-bars te bezoeken. We gingen Doll House binnen. In het midden van de bar was een tiental meisjes aan het dansen op een soort catwalk, maar dan met palen. De meisjes zijn slechts 'gekleed' in twee stukjes witte vitrage; een op borsthoogte en een op kruishoogte, varierend in breedte van 5 tot 10 centimeter... Dat is echt heel kort! Ze doen een dansje waarbij ze zich op sensuele wijze om een paal kronkelen, en gunnen zo de toeschouwers een kijkje achter hun toch al weinig verhullende kleding. Die toeschouwers zijn met name dikbuikige westerse mannen van middelbare leeftijd. En wij natuurlijk :-) De show was tamelijk bloot, maar relatief onschuldig; je kon pingpongballen kopen van 20 baht, en die naar de meisjes gooien. Zij kunnen die pingpongballen weer inleveren voor geld, en het idee is dat je je als toeschouwer kunt vermaken met het beeld van semi-naakte meisjes die achter pingpongballen aan duiken. Tja. Voor geinteresseerden, wie zo'n meisje mee wil nemen, betaalt 500 baht aan de bar en dan nog een bedrag aan het meisje; dat kan varieren, maar reken op ongeveer 1000 baht. Een tip is nog om met het meisje af te spreken na sluitingstijd. Scheelt weer 500 baht! ;-) Na nog wat biertjes, en nog een gogo-bar (hier met glazen vloeren zodat je de danseressen ook van *onder* kunt bekijken...) kwamen we in Nana Plaza terecht; in een soort disco - een uber-vleesmarkt. En ik dacht dat ik ze allemaal wel gezien had... wat een vertoning. Een grote zaal, werkelijk uitpuilend met Thais en wat westerlingen, bierdrinkend op dinsdagavond. Als vliegen op de stroop, met onszelf als stroop. Jon kende hier ook weer veel Thais, met wie hij schijnbaar tamelijk vlot converseerde, in het Thais. Hun Engels was in ieder geval allerbelabberdst. Enkele van de eerdergenoemde westerse heren van middelbare leeftijd hadden zich ook in het feestgedruis gemengd; met vrouwelijke Thaise begeleiding natuurlijk. In Thailand bestaan veel grijstinten tussen prostitutie en, laten we zeggen, liefde. Maar de kans dat een bebaarde pijprokende dikbuikige vijftiger samen met een Thais meisje in de categorie 'liefde' valt, is gering. Al is het natuurlijk aardig om die illusie vast te houden. Voor sommige van de heren is de illusie sterk genoeg om de meisjes maandelijks geld te sturen, zodat ze niet meer hoeven te... werken. Jon probeerde me uit te leggen hoe het werkte met die vrouwen hier; wie er jong en westers en enigszins aantrekkelijk uitziet, en meer 'betaalt' dan wat drankjes, betaalt in ieder geval teveel. Net als in het westen, eigenlijk. We besloten de zaak echter niet verder te exploreren - het was 02:00, en alles sluit hier dan; sinds vorig jaar is de controle daarop aangescherpt. Alles sluit hier om 02:00? Nou ja, bijna alles... Via een poolcafe in Soi Cowboy (waar ik een tamelijk beroerde partij speelde tegen een Thaise met zo'n buitenlandse weldoener) was het 04:00 ofzo geworden. Nu was ook een andere illegale bar geopend; ergens drie trappen omhoog; het was er aardedonker, en zag er niet erg open uit. Maar Jon belde iemand, een deur ging open, en we stonden middenin weer een bar, van bescheiden omvang ditmaal. Ik besloot dat ik voldoende alcohol gedronken had, en legde me toe op water. Het was er middelmatig interessant, sprak met wat mensen, ergerde me nauwelijks aan de muziek en zat ontspannen in de luie sofa's. Toen we deze bar verlieten was het... half zeven 's ochtends! Lang, lang geleden dat ik het zo laat maakte... we liepen zo het zonlicht en de drukte van Bangkok in de ochtend binnen. Na nog even geslapen te hebben in Jons appartement, vlakbij, was ik pas na het middaguur weer in Kho-San Road. En een klein beetje moe. De rest van de dag heb ik dan ook niet veel bijzonders gedaan. Ik zag een stuk van Murder by Numbers. Probeerde nog wat Thais te leren. Het is aardig dat ik nu sommige opschriften hier kan lezen, fonetisch althans. Maar het kost wat tijd om alle rare kriebels in mijn brein op te slaan; ook willen de verschillend lettertypen letters nog wel eens subtiel anders weergeven. Ik ben benieuwd of ik ook buiten Thailand de discipline heb om de taal verder te bestuderen. 's Avonds vroeg 'onder de wol'... vandaag op tijd weer wakker. Dit verslag voltooien. Voor wie mijn verhalen over het nachtleven alhier een beetje zat is, gloort er hoop aan de horizon... zondag vertrek ik naar Sydney.
-- djcb @ 08:50 | 0 comments